31 Mart seçimlerinde Batı’da sosyalistler arasında üç eğilim görülüyor: İlki, AKP’yi kaybettirme stratejisidir. CHP’yi desteklemeyi öneriyor. İkincisi, mümkün olan yerellerde bağımsız sosyalist aday çıkartmaktır. Üçüncüsü seçimleri boykot etme çağrısıdır. Doğu’da ise, bir istisna oldu: Dersim.

ABD’nin New York kentindeki Cotton tekstil fabrikasında çalışan işçi kadınlar,1800lü yılların ortalarından beri daha iyi çalışma koşulları,emeklerinin karşılığında hakkettikleri ücret ve daha iyi yaşam için mücadele vermektedirler.

Altı yıl sonra Gezi yargılamasına başvurulması, hukuki olmaktan çok siyasi bir hamle olacak. İddianamenin hedefinde yer alan bir avuç insan. Milyonların hareketine karşılık 16 kişi.

AKP hükümeti ekonomik kriz duvarına tosladı. Öyle tosladı ki, AKP-MHP siyasi ittifakı bile onu kurtarmaya yetmeyebilir. Yapılan tüm kamuoyu araştırmalarında halk birinci sorun olarak ekonomik krizi işaret ediyor. Hükümetin izlediği ekonomi politikasına destek azalıyor.

23 Ocak’ta Venezüela 1958’de bir halk ayaklanması ile devrilen Marcos Perez Jimenez askeri diktatörlüğünün yıkılmasının yıl dönümünü kutluyordu.

HDP’nin son açıkladığı seçim stratejisine göre, şimdilik 3 büyük kentte (İstanbul, İzmir ve Adana’da) büyük şehir belediye başkanlıklarına aday gösterilmeyecek.

Sosyalistlerin ‘seçimler ve oy verme’ konusundaki tarihsel/siyasi deneyimi, seçimlere sırt çevirmek değildir. Seçme ve seçilme hakkı 1840’lı yıllardan, Çartist hareketten bu yana işçi sınıfının bir talebi olmuştur.

İşçi sınıfının burjuvaziden bağımsız bir sınıf olduğunu anlaması belirli bir zaman aldı. Kendisine ait ayrı ve farklı çıkarlarının farkına varması, kapitalist toplumda bir geleceğinin olmadığını görmesi, O’nu kendisini savunmak üzere acil talepler/hedefler tespit etmeye itti.

Bazı Avrupa ülkeleri başta olmak üzere, aşırı sağa ve gericiliğe yönelim görülüyor. Son günlerde ise Bolsonaro’nun seçim zaferiyle görüldü.